Σχολή χορού «Katsikis Dance»

K-POP, HIP-HOP, LYRICAL, REGGAETON

Το Street dance αποτελεί συνηθισμένη έκφραση της hip-hop κουλτούρας και αναφέρεται σε στυλ χορού-ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσης-που εξελίχθηκε έξω από στούντιο χορού σε οποιοδήποτε διαθέσιμο ανοιχτό χώρο, όπως σε δρόμους, πάρτι, νυχτερινά κέντρα και σχολεία. 

Το χιπ χοπ (αγγλικά: hip hop ή hip-hop) είναι ένα κίνημα υποκουλτούρας που σχηματίστηκε στις αρχές του 1970 από την αφροαμερικάνικη και πουερτορικανή νεολαία του νότιου Μπρονξ της Νέας Υόρκης.[1][2] Έγινε ευρύτερα γνωστό στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ενώ στη δεκαετία του 2000 έγινε το πιο δημοφιλές είδος μουσική στον κόσμο. Χαρακτηρίζεται από τέσσερις ξεχωριστές εκδηλώσεις κουλτούρας: μουσική rap (λεκτικά), Djing (ακουστικά), b-boying (σωματικά) και γκράφιτι (οπτικά). Αν και συνεχίζει να αναπτύσσει πολλά στυλ παγκοσμίως, αυτοί είναι οι τέσσερις ακρογωνιαίοι λίθοι που προσφέρουν συνοχή στον όρο χιπ χοπ. Ο όρος "χιπ χοπ" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά γραπτά από τον Steven Hager στην εφημερίδα "The Village Voice".

Το break dance είναι είδος χορού. Οι πρώτοι breakdancers, χορευτές break dance, εμφανίστηκαν το 1973 και ήρθε ως δια μαγείας και έλυνε τις διαφορές μεταξύ συμμοριών. Έτσι, σε αυτούς τους δρόμους, του Νότιου Μπρονξ, ξεκίνησε το b-boying πραγματικά. Συχνά, οι καλύτεροι Breakers αντίθετων συμμοριών "πολεμούσαν" αντί να παλεύουν. Τα πρώτα battles μάλιστα γινόντουσαν σε χλοοτάπητα. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε η μάχη να αποδείξει την καλύτερη συμμορία, αρκετές ήταν οι φορές όπου ο χαμένος συμφωνούσε ότι δεν θα ξαναπερνούσε από την γειτονιά του νικητή. Τις περισσότερες φορές αγώνες ήταν απλά για τον σεβασμό του άλλου. Δυστυχώς, αυτές οι μάχες δεν σταματούσαν πάντα τις εχθροπραξίες των συμμοριών ενώ συχνά προκαλούσαν πραγματικές "μάχες". Ο όρος breakdance αποδόθηκε αργότερα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Το Street dance αποτελεί συνηθισμένη έκφραση της hip-hop κουλτούρας και αναφέρεται σε στυλ χορού-ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσης-που εξελίχθηκε έξω από στούντιο χορού σε οποιοδήποτε διαθέσιμο ανοιχτό χώρο, όπως σε δρόμους, πάρτι, νυχτερινά κέντρα και σχολεία. Συχνά είναι αυτοσχεδιαστικού και κοινωνικού χαρακτήρα, ενθαρρύνοντας την αλληλεπίδραση και την επικοινωνία με τους θεατές και άλλους χορευτές. Αυτοί οι χοροί είναι ένα μέρος της κουλτούρας της γεωγραφικής περιοχής που προέρχονται. Δύο παραδείγματα του street dance περιλαμβάνουν το Β-boying (breakdancing), το οποίο προέρχεται από την Νέα Υόρκη και το Shuffle Μελβούρνης από την Αυστραλία.